bir gün böceklenirsem ve böcekler bir yerimi yemeye karar verirse, en çok nerem biterse üzülürüm diye düşündüm. kalbimi kemirirlerse üzülürdüm sanki. bazen atıyor, seviniyorum o zaman. kıkırdar gibi bir gülümseme dökülüyor içimden. bu riski göze almak istemiyorum. farkettiğimden beri kalbim yokmuş gibi davranıyorum.
bir de köprücük kemiğim kemirilirse üzülürüm. gıgıldayamam diye olmalı. yaşam daha az eğlenceli olur.
salyangozumu bu sıralamanın dışında bırakıyorum. hiç bir canlının azıcık kalan dengemi de benden esirgeyecek kadar insafsız olacağına hâlâ inanamıyorum ya, ondandır herhalde.
back to black
